Ik leerde mijn partner kennen tijdens onze studententijd. In die periode dronk hij regelmatig, vooral tijdens speciale bijeenkomsten of gelegenheden. Maar niet regelmatig en zeker niet te overmatig, hoewel een lichte roes toch meer en meer merkbaar werd.
Na onze studie zijn we gehuwd. Alles ging zijn gewone gangetje: beiden een goeie job, een vrij bezig sociaal leven, regelmatig uitgaan naar disco’s en festivals. Hierbij was het alcoholgebruik niet buitensporig. Het werd wel frequenter en heviger dan vroeger en zorgde wel eens voor de nodige vraagtekens. Enkele jaren later werd ons eerste kind geboren, een wolk van een dochter. En een goed jaar daarna kwam een ferme zoon ons gezinnetje vervoegen. Wij konden ons geluk niet op. Maar onze zo dierbare sociale bezigheden moesten plaats ruimen voor nieuwe, ongekende en daarom zéér onderschatte verantwoordelijkheden.
Ikzelf draaide meestal op voor de verzorging en opvang van de kinderen, zowel tijdens hun kleuterjaren als tijdens hun lager en middelbaar onderwijs en hun puberale overgang. Ook het huishouden (kuisen, koken, winkelen, wassen en strijken, …) viel volledig op mijn schouders. Hij had zijn hobby’s verlegd naar meer sportieve bezigheden: tennis, fitness, voetbalfan, … Hierdoor nam ook zijn alcoholmisbruik zienderogen toe. Met niets anders dan nadelige, trieste gevolgen: regelmatig te laat voor het eten, regelmatig tot een stuk in de nacht wegblijven, dronken met de auto thuiskomen, uitdagend gedrag om ruzie uit te lokken. Maar ook de zo gezellige bijeenkomsten met familie en vrienden gingen gaandeweg aan ons voorbij, omdat door zijn alcoholgedragingen steeds weer opnieuw een gespannen sfeer ontstond.
Ikzelf bleef maar voortdoen met datgene wat nodig was om de boel draaiende te houden. Steeds weer en dit gedurende vele jaren heb ik gehoopt dat er verbetering in onze situatie zou komen. Te meer omdat hij steeds weer beloofde om iets te doen aan zijn overmatig alcoholgebruik. Hierdoor kreeg ik opnieuw hoop en geloofde ik, naïef als ik was, zijn overtuigende afspraken.
Niets was minder waar. Ondanks ons riant inkomen, kregen wij financiële moeilijkheden. Ondanks de redelijke intelligentie van onze kinderen, gingen hun schoolresultaten zienderogen achteruit. Ook zij hadden enorm veel moeilijkheden om het overmatige drinken en de gedragingen van hun ooit zo dierbare vader, te begrijpen en te aanvaarden. Spijbelgedrag, zelfs wegloopgedrag werden signalen van hun emoties, gevoelens en hun innerlijk gemoedstoestand. De toestand werd echt onhoudbaar.
Ik gleed stilaan af naar depressieve periodes. Mijn psychiater raadde mij aan om eens contact op te nemen met “Bewust Veranderen voor Partners”. Een praatgroep voor partners van mensen met een drankprobleem. Daar vond ik eindelijk begrip en steun van lotgenoten die hun ervaringen met mij deelden. Mijn partner begreep niet waarom ik iedere woensdag naar mijn zelfhulpgroep ging. Na enige tijd wekte mijn wekelijks bezoek toch zijn aandacht en nieuwsgierigheid op. Ik vertelde hem dat ik mij goed voelde in zo’n groep van gelijkgestelden. Ik vertelde hem dat ook hij kon geholpen worden. Dat, indien hij de moeite wilde doen om eens een bespreking in de andere groep bij te wonen, er nog een mooie toekomst voor ons te wachten stond. Na enige maanden van twijfels en onzekerheid, heeft hij toch de moeite gedaan om de groep van de drankzuchtigen op te zoeken.
Sinds die eerste vergadering heeft hij geen druppel meer aangeraakt. Ik heb hier geen verklaring voor. Dit is voor mij een groot mysterie. Waarom heeft hij mijn vele smeekbeden om te stoppen met alcohol steeds weer naast zich neergelegd? Waarom is hij nu wel gestopt, nu hij zich wekelijks bevindt tussen een groep van mannen en vrouwen die net als hij door hun naaste omgeving als serieuze probleemdrinkers werden beschouwd? Dat waren vragen en bedenkingen die lange tijd door mijn hoofd spookten. Maar eigenlijk bleek dat niet belangrijk. Het feit dat ons leven en dat van onze kinderen nu eindelijk op een degelijke kwaliteit drijft, is veel voornamer dan onnodige gedachten op te wekken, waarop waarschijnlijk steeds het correcte antwoord verschuldigd blijft.
Mijn partner is onlangs gevierd omdat hij 1 jaar niet meer drinkt, zeg maar 365 x 24 uur. Wij hebben samen geleerd om vooral te oefenen om in de dag van vandaag te leven. Dat brengt rust in onze geest en behoedt ons om in de huidige, zéér bezige en veeleisende maatschappij de nodige rust te vinden die ons niet meer doet afglijden naar het zelfdestructieve leven dat wij dienden te ondergaan door drankduivel, genaamd ALCOHOL.